Zgodnie ze standardami zawartymi w Międynarodowej klasyfikacji chorób i problemów zdrowotnych (ICD-10), depresję diagnozuje się, gdy przez co najmniej 2 tygodnie występują u pacjenta co najmniej 2 objawy:
Objawy główne depresji
nastrój depresyjny
utrata zainteresowań i przeżywania przyjemności
zwiększona męczliwość i zmniejszenie aktywności
Objawy dodatkowe depresji
osłabienie koncentracji uwagi
niska samoocena i mała wiara w siebie
poczucie winy i małej wartości
zaburzenie rytmu snu i czuwania
pesymistyczne myślenie o przyszłości
myśli i czyny samobójcze
zmniejszony apetyt
Wystąpienie dwóch, trzech objawów uznaje się za epizod łagodny, co najmniej czterech - umiarkowany, co najmniej połowy objawów - ciężki.
Diagnozowanie depresji
Warto podkreślić, że osobą posiadającą kwalifikacje do postawienia rzetelnej diagnozy jest wyłącznie lekarz. Troska osób bliskich choremu i ich przekonanie, że mają do czynienia z depresją, może być bardzo pomocna i zachęcać do zgłoszenia się do specjalisty, natomiast to dopiero w placówce zajmującej się zdrowiem psychicznym, w gabinecie lekarskim, po przeprowadzeniu rozbudowanego wywiadu, powstaje odpowiednie rozpoznanie.
Także psychoterapeuta, jeśli oczywiście nie jest lekarzem, nie posiada kwalifikacji do samodzielnego zdiagnozowania depresji.
Konsekwencją postawienia diagnozy jest zalecenie odpowiedniego leczenia. Lekarz może zaproponować farmakoterapię, jak również zaproponować podjęcie przez pacjenta psychoterapii. Jak pokazują badania, łączenie tych dwóch form pomocy jest wysoce skuteczne.